با ما ائتلاف کنید تا تضعیفتان کنیم!

در چند ماه گذشته تب و تاب انتخابات مجلس كمي بيش از حد معمول گروه هاي سياسي را به تكاپو انداخته است. اين تب وتاب كاذب منجر به دستپاچگي اكثر گروهاي سياسي شده وميزان اشتباهات تاكتيكي و حتي استرانژيك آنان را بالا برده است. در همين راستا نگاهي هر چند صوري اما آسيب شناسانه به عملكرد طيف راست سنتي، شتاب زدگي خاصي در اين گروه را نشان می دهد.

اين طيف در جهت به دست گرفتن جريان كلي حاكم بر روند شكل گيري ائتلاف جناح اصول گرا، تلاشي نسبتا سامانمد براي نشان دادن خود به عنوان ليدر اين جناح را آغاز كرده است.
اين شتاب زدگي شايد ريشه در غافل گيري اين طيف در انتخابات گذشته رياست جمهوري و همچنين خاطرات آزار دهنده عدم موفقيت آنها در انتخابات پيشين مجلسين ششم و هفتم و رياست جمهوري هفتم( شكست ناطق ناوري در مقابل خاتمي) دارد.

طيف سنتي توانست و در واقع اين شانس را آورد كه با به دست آوردن كرسي هاي هئيت رييسه مجلس هفتم بسياري از نظرات خود را در اين مجلس اعمال كند. اما نبايد از ياد برد دليل اين توفيق اين بود كه عمده مجلس در دست اصول گراياني افتاد كه با وجود اصول گرا بودن انسجام ووابستگي تشكيلاتي نداشتند و به علت تجربه كم سياسي رياست طيف سنتي را بر مجلسي قبول كردند. در آن هنگام هنوزتنها تشكيلات منسجم جناح اصول گرا همين طيف سنتي بود. اما پس از قريب به 4 سال و همچنين بعد از انتخابات رياست جمهوري، تجربه اندوزي سياسي سبب شد تا نيروهاي اصول گرا در قالب يكي از 3 طيف عمده سنت گرا، تحول خواه وحاميان دولت نهم ساماندهي متمايز شوند.

بدين ترتيب طيف سنتي كه تا پيش از انتخابات نهم رياست جمهمري ومجلس هفتم عادت داشت خود را در مقام رهبري نظري و عملي ببيند و اصول گرايان را به دور خود و عليه اصلاح طلبان بيارايد، اين بار با طيف هاي سامان يافته به عنوان رقباي هم جناحي روبرو شد. بنابراين اگر روند ناكامي هاي پي در پي سنت گرايان ادامه يابد و آنها نتوانند آرا خود را بالا برند به احتمال زياد- حتي در صورت پيروزي اصول گرايان - سلطه خود را بر مجلس از دست خواهند.
اين چشم انداز سياسي می تواند دليل عمده ايجاد وحشتی در طيف سنتي ارزیابی شود كه آنها را به انجام حركتي هاي ايذايي عليه هم جناحي هاي خود را وا مي دارد.

اما كدام رقيب شانس بيشتري براي پايان دادن هژموني طيف سنتي دارد؟
از آنجايي كه تحليل توهم آلود سنت گرايان اين است كه جناح اصلاح طلب چنان ضربه اي در انتخابات پيشين شوراي شهر دوم و سوم، مجلس هفتم و رياست جمهوري نهم خورده كه نمي تواند رقيبي در خور باشد، پس رقيب اصلي را رقباي درون(هم) جناحي مي دانند. همچنین این تحلیل وجود دارد که طيف حاميان دولت نهم به علت عملكرد ضعيف و دردسر ساز اقتصادي نيز اقبال كمتري براي برد در نتيجه دارند. برآیند اين تحليل ها آن است كه طيف تحول خواه هم انرژي بيشتري دارد و هم با وجود اينكه به نسبت رقبا از امكانات بیشتری برخوردار نیست، در جذب و ساماندهي طرفداران خود موفق تر بوده است. از اين رو مي تواند مهمترين رقيب باشد.

با در نظر گرفتن تحليل فوق، سنت گرايان با اينكه منتسب به عقل گرايي هم هستند، اما به گونه اي نامعقول كه نشان از هراس آنان دارد، طرحهايي براي ائتلاف تضعيف كننده(همديگر كاهنده) با دو طيف ديگر و به خصوص طيف تحول خواه دارند؛ به گونه اي كه از سويي در محافل رسمي و خبر ساز و به اصطلاح در مقابل دوربين در بحث از اين گروه به صورت خنثي عمل كرده( چنان كه اصلا اين گروه براي آنان مهم نيست ولي در عين حال به تخريب آن هم نمي پردازند) تا مبادا سخني بر خلاف ائتلاف گفته باشند و از سوي ديگر در محافل خصوصي طيف خودشان و يا در جلسات جذب بعضي نيروهاي اصول گرايي كه هنوز به طيف خاصي اعلام وابستگي نكرده اند، زيركانه به تضعيف و تخريب تحول خواهان مي پردازند.

برای درمان این بیماری آزاردهنده، طيف سنتي بايد با نگاه واقع بينانه تري به انتخابات آينده بر دست پاچگي خود كه حاكي از نوعي بيم ماليخوليايي آنان به سبب از دست دادن اقتدار خود در جناح راست است، دارند فائق آيند. 

آنها نبايد از ياد ببرند كه اصلاح طلبان آنچنان كه آنها مي انديشند، نيز تضعيف نشده­اند. سخنان سلامتي مبني بر اينكه زمينه اجتماعي پيروزي اصلاح طلبان در انتخابات آينده مهياست بايد براي اصولگرايان به عنوان هشداري جدي تلقي شود. با اين درك چالش فعلي ميان اصولگرايان توفيق بيشتري را نصيب اصول گرايان خواهد كرد.
اصول گرايان به طور كلي و طيف سنتي به طور خاص بايد براي مفاهمه، گفت وگوهاي چند جانبه درون جناحي مستمر و اجماع بر سر راه كار هايي جهت همگرايي و ائتلاف تقويت كننده(همديگر افزاينده) تلاش كرده و بيانديشند.

آنها نبايد از ياد ببرند كه يك ائتلاف تضعيف كننده اصول گرايان حتي مي تواند بدتر از چند گروه اصول گراي انشقاق يافته راي جناح اصول گرا را بكاهد. آنها بايد به اين پرسش پاسخ دهند كه آيا چند برادر يك خانواده كه زير يك سقف اما ناساز باهم زندگي مي كنند، مي توانند به اندازه دو يا سه همسايه هم راز كاررا از پيش ببرند؟