رامبد جوان با تکیه بر علاقه مردم به فیلم نوستالژی دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی، فیلم زودپز را در ژانر کمدی ساخته است. او دست به کار بزگ زد و از نوید محمد زاده در یک نقش کمدی استفاده کرد. حضور نوید در یک نقش کمدی در دقایق اول برای بیننده گنگ و نامحسوس است، اما دیالوگ‌های قوی و بازی محسن تنابنده ایراد را می‌پوشاند و کم کم با او ارتباط می‌گیریم.
فرارو- بر اساس آمار، «هفتاد سی» به کارگردانی بهرام افشاری با بیش از ۳۲۴ میلیارد، پر فروش‌ترین فیلم سینما‌های ایران در سال ۱۴۰۳ است.
به گزارش فرارو، فیلم «هفتاد سی» داستان خانواده‌هایی را روایت می‌کند که برای نجات زندگی چشم به یک جایزه بادآورده دوخته‌اند. در عین حال در کنار این فیلم، آثار دیگری نیز وجود دارد که علاوه بر موفقیت در گیشه، ما با داستان خوبی مواجه هستیم. در این مطلب به بررسی «هفتاد سی» و سایر فیلم‌های پرفروش خواهیم پرداخت.
بهرام افشاری به خوبی کارگردانی را آموخته است و در اصطلاح خاک صحنه خورده ست، اما هفتاد سی از ساختار فیلمنامه ضربه می‌خورد و داستان روند مشخصی ندارد. گاهی ماجرا‌ها به سرعت برق اتفاق می‌افتد و زمانی نیز صحنه‌ها خیلی طولانی می‌شود. بهرام افشاری همان دغدغه کلیشه‌ای فقر را به تصویر می‌کشد، اما داستان را به شانس و برنده شدن جایزه ربط می‌دهد که در جامعه امروزی خیالی به نظر می‌رسد. از سوی دیگر در «هفتاد سی» فقر، زشت و بد قلمداد نمی‌شود و کسی تلاش نمی‌کند از این گاراژ نفرین شده نجات یابد. استفاده از آهنگ‌های غیر مجاز و رقص برای جذب مخاطب در این فیلم مانند سایر آثار کمدی اینروز‌ها استفاده شده است.
افشاری تلاش کرده است در «هفتاد سی» مضامین اخلاقی و اختلاف طبقاتی را در ژانر کمدی سیاه به تصویر بکشد، اما عملا موفق نبود و ما فقط فریاد‌های هوتن شکیبا و بهرام افشاری را می‌شنویم. شاید تنها نکته مثبت فیلم عدم استفاده از جک‌های بی مزه و شوخی‌های جنسیتی است.
این فیلم مانند سایر فیلم‌های کمدی، از کلیشه‌های همیشگی سینمایی ایران استفاده کرده است اما آنچه تمساخ خونی را متمایز کرده است، عدم استفاده از شوخی‌ها و جوک‌های زننده است. در تمساح خونی دیالوگ‌ها به موقع باعث خنده می‌شود، در عین حال موقعیت‌ها و صحنه‌های تعقیب وگریز متناسب با قصه، باعث به وجود آمدن شوخی‌های زیادی در کل فیلم شده است. در فیلم، تمامی جنبه‌های فنی و اجرایی به منظور پیشبرد داستان به کار گرفته شده‌اند. این اثر با الهام از فیلم‌های اکشن هالیوودی، از تکنیک‌های سینمایی متنوعی نظیر موسیقی، فیلمبرداری، تدوین و طراحی صحنه به نحو احسن استفاده کرده است. یکی از نقاط قوت این فیلم بازی خوب عباس جمشیدی فر است. او باعث شد تا شخصیت پیمان واضح و ملموس نشان داده شود.
صحت در لیسانسه‌ها و جهان با من برقص ثابت کرده است که توانایی خلق شخصیت‌های فانتزی را دارد. او در «صبحانه با زرافه ها» مانند فیلم قبلی اش دنیای فلسفی خود را به تصویر می‌کشد. داستان از یک تالار عروسی شروع می‌شود که گروهی از مهمانان از رقصیدن خسته شده‌اند و برای تغییر روحیه در گوشه‌ای از تالار شروع به مصرف مواد مخدر می‌کنند، اما ناگهان رضا (پژمان جمشیدی) بیهوش شده و بعد از به هوش آمدن همه چیز تغییر کرده است. زن در ساخته سروش صحت جایی ندارد و ما با مردانی روبه رو هستیم که برای رنگ دادن به زندگی مرفه شان حاضر به انجام هر کاری هستند. کارگردان تلاش کرده تا نشان دهد مرگ هر چقدر غم انگیز و ناراحت کننده باعث نمی‌شود زندگی متوقف شود. در «صبحانه با زرافه ها» شخصیت پردازی به درستی و یک دست انجام نگرفته است، اما نکته مهم دور شدن پژمان جمشیدی از نقش‌های تکراری است. شاید اگر سروش صحت در شخصیت پردازی و استفاده از عناصر مانند مواد مخدر قوی‌تر عمل می‌کرد ما با یک شاهکار مانند جهان با من برقص رو‌به‌رو بودیم.
رامبد جوان با تکیه بر علاقه مردم به فیلم نوستالژی دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی، فیلم زودپز را در ژانر کمدی ساخته است. او دست به کار بزگ زد و از نوید محمد زاده در یک نقش کمدی استفاده کرد. حضور نوید در یک نقش کمدی در دقایق اول برای بیننده گنگ و نامحسوس است، اما دیالوگ‌های قوی و بازی محسن تنابنده ایراد را می‌پوشاند و کم کم با او ارتباط می‌گیریم. در عین حال داستان شباهت زیادی «هزارپا» دارد، در آنجا رضا میخواهد خود را جانباز بزند و در زودپز دو نفر می‌خواهند برای فرار از مجازات و طمع ثروت، به همه القا کنند که پدرزنشان در بمباران کشته شده است.
این فیلم بر خلاف سایر فیلم‌های کمدی روی پرده از دیالوگ برای خنداندن استفاده نمی‌کند، بلکه شبیه ورود آقایان ممنوع از موقعیت‌ها برای خنده گرفتن استفاده می‌کند. همچنین رامبد جوان و تهیه کننده از همان کلیشه‌های رایج کمدی ایران استفاده کردند تا فیلمشان خوب به فروش برود.
