سریال «شاینینگ ویل»؛ شوخی با «درخشش» استنلی کوبریک

فرارو- کم نیستند فیلم‌ها و سریال‌هایی که داستانشان دربارۀ آدم‌هایی است که به خاطر مشکلاتشان به یک خانه، هتل یا قصر قدیمی می‌روند و بعد می‌فهمند که آنجا تسخیر شده است. اگر یکی از آن‌ها را دیده باشید انگار همه را دیده‌اید.

 

به گزارش فرارو؛ سریال «شاینینگ ویل» هم داستان مشابهی دارد. شخصیت اصلی این سریال رمان‌نویسی به اسم پاتریشیا فلپس (با بازی کورتنی کاکس) است که بعد از مشکلاتی که در زندگی مشترکش داشته، به همراه شوهر و فرزندانش به شهر کوچکی در ایالت کنکتیکت نقل مکان می‌کند تا بلکه بتوانند در آنجا زندگی جدیدی را شروع کنند.

آن‌ها یک خانۀ قصرمانند و قدیمی را با قیمتی ارزان می‌خرند؛ خانه‌ای که سال‌هاست هیچ کس در آن زندگی نمی‌کند و ظاهر وهم‌انگیزش آدم را یاد همۀ خانه‌ها و عمارت‌هایی می‌اندازد که در فیلم‌های ترسناک مختلف مثل «موروثی» (Hereditary) و «احضار» (The Conjuring) و «درخشش» (The Shining) دیده است.

 

پاتریشیا خیلی زود متوجه می‌شود که خانۀ جدیدشان تسخیر شده است. او در یکی از همان شب‌های اول با رزماری (میرا سوروینو) رو به رو می‌شود که در واقع روحی است که در این خانه زندگی می‌کند. حالا پاتریشیا علاوه بر اینکه مجبور است با گذشتۀ تاریک این خانه کنار بیاید، باید به خانواده و روانشناسش هم ثابت کند که دیوانه نیست.

ظاهرا این داستان کاملا کلیشه‌ای است، اما نکته دقیقا همین جاست. «شاینینگ ویل» در قالب کمدی ترسناک ساخته شده و از همین کلیشه‌ای بودن داستان استفاده می‌کند تا موقعیت‌های خنده‌دار و طنزآمیز بیافریند. در واقع این سریال مثل نسخه‌ای کمدی از فیلم «درخشش» استنلی کوبریک است (نه فقط داستان بلکه اسم سریال هم شبیه اسم فیلم کوبریک است؛ به علاوۀ استفاده از «تبر» که سلاح اصلی جک نیکلسون در «درخشش» بود!).

 

شاید ترس‌ها و جوک‌های «شاینینگ ویل» به پای سریال‌های درجه یک ترسناک و کمدی نرسند، اما در مجموع ترکیب تماشایی و خوبی از ترس و طنز را می‌شود در سریال دید. کورتنی کاکس بازی قابل قبول و تازه‌ای از خودش به نمایش گذاشته که در کار‌های قبلی‌اش مشابه آن را ندیده‌ایم. او جنبه‌های مختلف شخصیت پاتریشیا را به خوبی با هم جمع کرده و در عین اینکه روح زخم خورده و آسیب‌پذیر او را به ما نشان می‌دهد، زبان شوخ او و تلاش صبورانه‌اش برای حفظ زندگی مشترک را هم به تصویر می‌کشد.

 

روابط بین شخصیت‌ها بخصوص رابطۀ پاتریشیا با همسر و مادرش نسبتا عمیق و تاثیرگذار از کار درآمده و تا حدی سطحی بودن کلی داستان را کمرنگ می‌کند. در واقع این سریال با وجود اینکه ظاهرا بیشتر بر قصۀ روح و تسخیر و این جور چیز‌ها تمرکز دارد، اما مضمون اصلی‌اش مربوط به روابط زن و شوهری در میانسالی و تاثیر گذشتۀ آدم‌ها بر امروز آن‌هاست.